Stap in de voetsporen van de monniken en volg deze prachtige cultuurhistorische wandeling en bezoek het abdijmuseum en de -winkel. Oude dijkjes uit de 13e eeuw en kronkelende vaarten herinneren aan een tijd dat Noord-Holland steeds maar weer door het wassende water is verrast.
De monniken van de abdij bouwden de eerste dijken om hun gebied te beschermen. Tijdens de wandeling vertellen de informatie panelen u over de geschiedenis van het landschap en de drie Egmonden. Onderweg moet u af en toe over hekjes klimmen, trek dus goede schoenen aan. Maak geen haast, blijf hier en daar eens staan, laat de westenwind door uw haren waaien, snuif de zeelucht op en laat de oude tijden herleven.
Tekst: Peter Lassooy
Het landschap laat zich kort samenvatten als een gaaf complex van strandwallen en strandvlakten. De karakteristieke opbouw van een open strandvlakte tussen de bebouwde en beboste strandwal in het oosten en de hoge jonge duinen in het westen is nog erg goed ‘leesbaar’.
Het landschap is dramatisch veranderd door een aantal factoren die tegelijkertijd aanwezig waren. Stormvloeden en kustafslag, zandverstuivingen en vorming van de jonge duinen, zeespiegelstijging en ontginningen.
Al wandelend leest u de geschiedenis van een voormalig zeegat dat eerst verzand is, vervolgens is aangeslibd, uitgegroeid tot moeras en verdronken in de Egmonder- en Bergermeer.
Vanaf de tiende eeuw stoven vanuit het westen de jonge duinen op vanuit de zee en ‘wandelden’ over de oude lage duinlandschappen, de nollen en de geestgronden. De ontginning van dit dynamische landschap is grotendeels toe te schrijven aan de monniken van Egmond. Ook hiervan zijn in het gebied nog vele sporen te vinden.
Zo vertegenwoordigt de Adelbertusakker de vestiging van Sint-Adelbert in deze streek, de Adelbertusput diens voormalige graf, de Sint-Adelbertusweg de ruim 1000 jaar oude verbinding tussen de Adelbertusakker en de op een strandwal gestichte abdij, als veilige plek in de moerassige omgeving.
De Zanddijk en de Hogedijk vertegenwoordigen de bescherming van de geestgronden tegen het binnendringende en opkomende water, de Egmonderbinnenvaart met havenkanaal de aanvoer-, transport- en handelsroute voor de monniken.
Verder naar het noorden toe het Slot op den Hoef als versterkte burcht voor het beheer van de gronden van de abdij en verder naar het westen Egmond aan Zee als basis voor de voedselvoorziening van de monniken.
De cultuurhistorie wordt nog verder verrijkt met schulpwegen, duinakkertjes en -rellen, blekerijen en landgoederen uit de Gouden Eeuw en niet te vergeten de wonderverhalen die aan Sint-Adelbert worden toegeschreven. Deze rijke combinatie van landschap en cultuurhistorie vormt de brede basis van het Monnikenpad. Ook de bezienswaardigheden in de dorpen worden beschreven.
